GÖNÜL GÖZÜ

Kahperengi hayatın okunmamış şiiriydik
Kurgulu bir evreni ayak uçlarımızda geçerek
Göğüsledik bir ipi göğsümüzü gererek
Bunca yılın yorgunluğuyla örülmüş canevleri
Rehavetle salmışız çayıra, söz meclisten içeri
Kendi içimizde yarattığımız çıkarcı canileri
Dillenmemiş kuklalar koklaşarak buluştu
Şiirsiz bir hayattı ki hemencecik kokuştu
Cemre düştü ruhlara, şair-i azam konuştu:
“Bilgeliği öğrendim kendi çaresizliğimden
Kalp gözümü biledim, dillendi kendiliğinden
Geçici körlüğünüzden kurtulun vakit varken
Şiir gönül gözlüğü, şiir yaşam gülücüğü
Bir dize kurşuna dizer yüreğindeki bülbülü
Açtırır katmer katmer katre ağlayan gülü
Emeklemeyi öğrenmekten yüksünmeyin hemen
Yürümeyi hiç bilemez, koşmayı dilemeyen,
Şiirin dilini çözemez, kendisini bilmeyen
Kendisini bilemez, kalp gözüyle görmeyen”
Ben Prens Tenes'im bir ada kiyisina vurmus bedenim.